Klimaatpelgrimstocht dag #3 – 2 oktober: Borne – Colmschate
Verslag en foto’s door Christine Moraal

Meer zien van de pelgrims? Volg ons op Facebook en Twitter. Verspreid deze blog en onze berichten in jouw kerk of netwerk. 

Een pelgrimstocht – even helemaal tot rust komen. Niets doen behalve lopen, een voet voor de andere. Je gedachten vrij laten lopen, of juist mediteren. Afstand winnen terwijl je kilometers maakt.

Voor de pelgrims van de klimaatpelgrimstocht kon niets minder waar zijn. “Ik kom er niet eens aan toe om eens kleren uit te wassen,” verzucht een van hen. Aan de ene kant is er natuurlijk het dagelijkse programma. Slaapzak, rugzak, waterflesje, boterhammen voor onderweg. Ochtendgebed, programma’s van de gastgemeentes: een buurt-tuin, een gesprek met scientists for future, de wethouder die in discussie gaat over de klimaatplannen in zijn gemeente. Voor de paar gelukkigen een afspraak om bij een gemeentelid te douchen. O ja, en 25 km lopen.

Maar het zijn vooral de vele ontmoetingen en gesprekken die je bezighouden. Met de mede-pelgrims die tot Glasgow lopen of maar voor een dagje aanhaken. Met de gemeenteleden die de pelgrims onderdak en een liefdevol bereidde maaltijd bieden. Met de passanten die zich afvragen wat hier voor bonte stoet door hun straat loopt. Je bent constant omgeven door mensen – onder het lopen, bij de maaltijden, in de slaapzalen. De gesprekken vormen een belangrijk onderdeel van de tocht. Wat is jouw motivatie om mee te lopen voor het klimaat? Een intens thema dat soms intense gesprekken met zich meebrengt.

De klimaatpelgrims zitten – letterlijk en figuurlijk – dicht op elkaar / We wandelen in stilte

Nee, helemaal tot rust komen zit er niet echt in. Heel speciaal daarom die momenten waarop dat toch eventjes gebeurt. “En nu lopen we even in stilte.” Een suggestie, gisteren, van de groep pelgrims uit Zweden, waar momenten van stilte en meditatie onder het lopen goede pelgrim-gewoonte zijn. Op het moment dat het praten verstomt verandert de waarneming volledig. We lopen net door een natuurgebied, het oude landgoed Twickel. De zonovergoten weilanden, de oude eiken, wat late bloeiers, de zachte wind, alles is ineens heel present. De afwezigheid van woorden is weldadig. En na het eerste moment van verwondering kwam je toch – eventjes – bijna – helemaal tot rust.

Bij de wandeling vandaag, van Goor naar Deventer, liepen de pelgrims ook weer een stuk in stilte. Maar deze keer hadden wij een opdracht meegekregen: denk erover na hoe je in grotere eenvoud kunt leven. Ook deze keer weer weldadige stilte, maar met je gedachten was je wel bezig. Wel kon je even onderbreken om dat bijzonder mooie stukje bos helemaal op je in te laten werken… Tekenend was de aansluitende uitwisseling van ideeën. Waar de Nederlandse groep het had over praktische maatregelen (regionale groente van het seizoen, minder auto rijden) sprak men in de Zweedse groep over het buiten zijn in de natuur. Toeval?

Beide manieren om stilte te houden vonden positieve resonantie onder de andere pelgrims. Welke we moeten bijhouden? Hopelijk alle twee.

—

Op dag #4 (3-10) lopen de pelgrims van Colmschate naar Apeldoorn.

De klimaatpelgrimstocht is een initiatief van: