Klimaatpelgrimstocht dag #12 – 11 oktober: Hoofddorp – IJmuiden
Verslag door Mijke van Leersum, Foto’s door Christine Moraal, Kees de Heer en Mijke van Leersum

Dit is de laatste dag van de klimaatpelgrimstocht door Nederland. De klimaatpelgrims vertrekken naar Engeland en hopen in november aan te komen in Glasgow, waar de klimaattop plaatsvindt.

Pelgrimeren is geen vakantie, merk ik als we vanochtend om vijf uur opstaan. Maar dat hoort ook niet. Dat besefte ik pas echt toen ik van de week met een van de pelgrims sprak. We hadden net een stuk door prachtige natuur gelopen. ‘Fijn hè?’ zei ik tegen hem, waarop hij antwoordde dat de mooie natuur fijn was, maar hij het ook belangrijk vond om langs ‘lelijke’ plekken te lopen. ‘Plekken van hoop en plekken van pijn,’ noemde hij het. En dat is pelgrimeren voor het klimaat. Je trekt door prachtige stukken natuur, maar ook langs plekken die lijden onder hoe de natuur door mensen wordt uitgeput. Zoals gisteren, toen de pelgrims na een prachtig stuk Amsterdams bos, de rest van de middag langs de apocalyptische leegte van de landingsbanen van Schiphol trokken. Een plek waar alleen machines kunnen wonen. Nee, pelgrimeren is geen vakantie.

Zitten

Juist daarom is het belangrijk dat er plekken zijn om even op adem te komen. Vandaag is dat bij Stem in de Stad in Haarlem, een aanlooppunt voor kwetsbaren. Het heet Stem in de Stad omdat er een luisterend oor wordt geboden aan de stemmen die niet altijd gehoord worden. Een plek van pijn, maar ook een plek van hoop.

We worden welkom geheten door predikant Joost van den Bogert. ‘Jullie zitten vandaag op de stoelen waar normaal onze belangrijkste gasten zitten,’ zegt Joost. De pelgrims moeten vandaag de boot halen en hebben dus niet veel tijd, maar dat geeft niet. Stem van de Stad is er voor wie wat nodig heeft, al is het alleen een kop koffie, een toiletbezoek en even een stoel om op te zitten. Dan spreekt de bisschop van Haarlem, Monseigneur Hendriks, de pelgrims nog even toe en hij geeft ze de zegen. Een stoel om op te zitten en een zegen voor de reis. Simpel maar zo sterkend.

Verspilling

De pelgrims lopen in hoog tempo verder, want de boot wacht niet. Veel eerder dan gepland komen ze aan bij de Kuba Moskee in IJmuiden, een groene moskee. Ik spreek met Mehmet Bisgin over de groene initiatieven waar ze mee bezig zijn. ‘Zo rond 2018 zijn we begonnen met verduurzamen. We hebben alle lichten vervangen en we willen zonnepanelen plaatsen. Verspilling wordt binnen de Islam gezien als één van de slechtste dingen. Als je genoeg hebt, heb je ook genoeg. Die boodschap willen wij ook uitdragen.’

De moskee doet ook dienst als een soort buurthuis. Er worden allerlei dingen georganiseerd, van taallessen tot schildercursus en vanaf morgen kunnen mensen er hun griepprik komen halen. Ze stellen graag hun deuren open voor anderen, om zo in verbinding te komen met de rest van de stad. Die gastvrijheid voelen wij ook. We krijgen Turkse thee en baklava en zij die willen worden uitgenodigd om het middaggebed bij te wonen. Open deuren en open harten, weer een thema van deze week.

You are supported

Dan komt burgemeester Frank Dales nog even langs. Hij bracht een tijdje geleden namelijk zijn oud papier weg bij een inzamelpunt voor Lourdes, toen iemand hem daar vertelde over een hele bijzondere groep die binnenkort door zijn gemeente zou trekken. En dat mocht hij niet missen. Zijn boodschap is dan ook kort maar krachtig: Het is heel bijzonder wat jullie doen en weet dat jullie gesteund worden, door mij en mijn hele gemeente. You are supported.’

Dat is hem, denk ik. Dat is de zin van deze week. Want pelgrimeren is geen vakantie. Het is af en toe zelfs loodzwaar. Het zijn lange afstanden, verschillende weersomstandigheden en elke nacht een andere slaapplek, met niet altijd een douche. Telkens sjok je weer met je rugzak en je vermoeide lijf binnen op een onbekende plek, met onbekende gezichten en een onbekende taal. En dan komt er thee, en een stoel, en een zegen. You are supported.

En ook onder elkaar is dat hoe het gaat. Mensen die je een extra stukje chocola toestoppen, voor ‘als je even een zwaar moment hebt’. Mensen die je een veiligheidsspeld lenen om je blaren mee te prikken, die je vervolgens mag houden want ‘als je goed kijkt, lijkt een veiligheidsspeld net een visje, en dat is Jezus, en Jezus geeft kracht.’ Mensen die naar je luisteren, met je oplopen, samen zingen en bidden. You are supported.

Afscheid

Dan lopen we naar de boot. Het laatste stukje. Voor de laatste keer nemen de pelgrims afscheid van de mensen die voor één dag meeliepen, of van mensen die al een tijdje meegingen maar de overtocht niet maken. ‘Nu komt ons doel steeds dichterbij,’ zegt Susan, een van de Zweedse pelgrims. ‘Je merkt het in de groep ook, we beginnen nu echt plannen te maken voor wat we gaan doen als we in Glasgow zijn, met wie we gaan praten. Het gaat steeds meer over de inhoud.’

Nou, lieve pelgrims, ik wens jullie alle goeds op de rest van de tocht. En laat ik dit laatste verslag afsluiten met de woorden waarmee we iedereen deze week hebben uitgezwaaid, de zegen van Sint Patrick:

May the road rise up to meet you,

May the wind be always at your back.

May the sun shine warm upon your face,

May the rain fall soft upon your fields.

And until we meet again,

May God hold you in the palm of his hand.

—

Dit was de laatste dag van de klimaatpelgrimstocht door Nederland. De klimaatpelgrims vertrekken naar Engeland en hopen in november aan te komen in Glasgow, waar de klimaattop plaatsvindt.

De klimaatpelgrimstocht is een initiatief van: