Kirsten Alblas woont in Utrecht en is in het dagelijks leven werkzaam in de specialistische jeugd-GGZ. Ook is ze fractiemedewerker en commissielid voor de ChristenUnie in haar stad. In haar vrije tijd is ze betrokken bij de klimaatbeweging.

Hoe ben je betrokken geraakt op de zorg voor de aarde?

‘Eigenlijk ben ik altijd met duurzaamheid bezig geweest, het is me bij wijze van spreken met de paplepel ingegoten. Bij ons thuis was afvalscheiden normaal en we hadden een composthoop in de tuin.’

Mooi, maar dan is de klimaatbeweging wel een grote stap!‘

Vijf jaar geleden liep ik voor het eerst mee met een klimaatmars. Ik weet het nog goed: 40.000 mensen liepen in de stromende regen door Amsterdam om aandacht te vragen voor het klimaat. Zoveel mensen in beweging! Toch knaagde er iets. Je kunt klimaatmarsen blijven lopen, maar heeft het nut? Toen ontmoette ik een klimaatactivist die mij uitnodigde voor een informatieavond.’

Dacht je direct ‘daar wil ik bij horen’?

Lachend: ‘Eerlijk gezegd was ik ook wel wat sceptisch en voorzichtig. Het klonk nogal radicaal. Past deze manier van actievoeren wel bij mij? Passen deze mensen bij mij? Dat waren wel vragen die ik had. Bij de training keek ik om me heen en dacht ‘dit zijn allemaal normale mensen, net zoals ik’. Niet veel later deed ik mee met m’n eerste actie, het blokkeren van de Stadhouderskade. Christian Climate Action hield daar een viering en had een kruis van takken aan de brug vastgemaakt.’

Christian Climate Action? Vertel?

‘Christian Climate Action is in 2012 opgericht in Engeland en kreeg in 2019 voet aan de grond in Nederland. Het is een echte grassroots beweging. We bestaan omdat christenen namens CCA dingen voor het klimaat doen. Je kunt geen lid worden, maar we hebben wel een website, sociale media en nieuwsbrief, die overigens heel snel groeit in lezersaantallen. Iedereen die voor CCA werkt, doet dit naast een baan. Omdat we graag meer willen doen, zijn we onlangs gestart met een crowdfunding.’

Jullie organiseren als klimaatactivisten ook vieringen, waarom?

‘Eén keer per maand, altijd op de 21e, hebben we een online viering, om bewust stil te staan bij wat er gaande is met het leven op aarde. Dan gaat het bijvoorbeeld over de vraag hoe je gerechtigheid kunt doen in deze tijd. De online vieringen zijn ontstaan omdat we in de kerken zo weinig over de schepping en het klimaat horen. Er was behoefte binnen CCA om het hier juist wél over te hebben. We delen onze rouw en zoeken samen naar hoop. Als je als kerk niet spreekt over klimaat en schepping, over wat nu verloren gaat, dan ben je als kerk niet relevant.’

Dat is best een stevige uitspraak over relevantie van de kerken…

‘In de Bijbel worden we geroepen om recht te doen. Amos 5:23-24 is een grote inspiratiebron voor mij: “Bespaar mij het geluid van jullie liederen, jullie harpen wil ik niet horen. Laat liever het recht stromen als water, en de gerechtigheid als een altijd voortvloeiende beek”. Soms vind ik het frustrerend om in de kerk te zijn en bepaalde liederen te zingen, want wat doen we ermee? Ik vind dat de kerk op plekken moet zijn die relevant zijn. Daarom houden we binnenkort met CCA een tweede viering op Schiphol, als aanklacht tegen het grote onrecht tegen de schepping dat daar gedaan wordt. Ons reisgedrag is onhoudbaar.’

Klinkt logisch, maar niet iedereen in de kerk zal hier warm voor lopen.

‘Het is natuurlijk heel verleidelijk om thuis te blijven, lekker te eten en vanaf de bank een filmpje te kijken. Maar de wereld is veel groter dan je eigen huiskamer. We zijn als christenen niet geroepen om een gemakkelijk en fijn leven te hebben. Bij de grote Schipholactie tegen privévliegtuigen was ik de hele week zenuwachtig. Is het oké als ik dit doe? Kan ik dit wel? Wil ik het wel? Eigenlijk ben ik een introvert persoon en actievoeren kost me veel energie. Het is niet dat ik het leuk vind. De mensen zijn leuk en het doel is belangrijk, maar ik ben gesloopt na zo’n actiedag.‘

En als actievoeren nu toch niet je ding is, wat kunnen mensen dan wel doen voor het klimaat?

‘Je kunt zelf je eigen consumptiegedrag aanpassen, maar voor een systeemverandering is het ook nodig dat de overheid en het bedrijfsleven gaan veranderen. Burgerlijke ongehoorzaamheid blijkt helaas nodig te zijn om de overheid in beweging te krijgen. Als dat ongemakkelijk voelt, is het in ieder geval belangrijk om erover te praten, met familie en vrienden, met mensen uit de kerk. Dat is ook wat Katharine Hayhoe in haar boek Hoop voor de aarde bepleit [red. Canadese klimaatwetenschapper en christen]. Ik hoop dat mensen daardoor gaan begrijpen hoe groot het probleem van klimaatverandering is. In onze groene bubbel denk je al snel “iedereen weet dat toch”, maar dat is niet zo. Hopelijk gaan mensen begrijpen waarom we deze acties doen en doen ze zelf ook iets, op wat voor manier ook.’

Praat jij er zelf ook over in jouw kerk?

‘Zeker, en ook regelmatig voor groepen in andere kerken. Laatst zei iemand nog: “Ik vind het goed wat je doet, maar ik ben echt een mensenmens”. Juist dan! Juist als je je inzet voor je medemens, bijvoorbeeld voor vluchtelingen in ons land, is het belangrijk om in actie te komen voor het klimaat. De mensen die het minst bijdragen aan klimaatverandering, hebben hier het meeste onder te lijden. Nu al. Het klimaat is uiteindelijk een zaak van rechtvaardigheid.’